গল্প

August 2014

নিদান আছে ; অন্তৰ মোৰ শুকান মৰুভূমি

কোচ ৰাঘব নন্দন ৰায়

“আজি সমায়েৰ তাগদাত

 মুই মেল্লা দূৰ ফাকত

 চুপ-চাপেৰ ঐদ্দিশত

 উদাং পাথাৰবাৰী একদণ্ড বইসং

 এলা নির্জনতাৰ বাতাস গিলায়

 মোক নেদায় . . . .”

আজি মুই শান্ত, মোৰ অন্তৰ খানো শান্ত । কিন্তু মনটা কিবা একটা যন্তনাত ক্ষান্ত । অচিনাকী আছিলুং ঐটায় ভাল আছিল নেকি ; বুকেৰ ভিতিৰা খান খুলি নাদেওয়ায় ভাল আছিল । এলাহে মনে হয় সউগ কিছু হাৰোয়াৰ পাছত কইলজাটাৰ আট্‌কুৰানিৰ বাইৰা কিবা আৰ্‌ আছে । কিন্তু তায়তো জীৱন নাহবাৰ পায় অন্যৰ মতোন । হয়তো ভুল নাছিল যি আছিল এক স্মৃতিৰ বিসংগতি । ঐ মায়া ঐ মমতা ঐ স্পর্শ সউগ বেকাৰ ; দুই দিনেৰ বাদে জোৰা নেয় ভিজি-পুৰি সেম্‌টি থাকা অন্তৰখান তাৰপাছত শুকায়, মৰ্‌-মৰা হয় ফিৰ ঘুৰি উল্টি আৰো সন্দ্যা নাগাৰ সাথ সাথ সেম্‌টি যায় । কাৰ কি চাওয়াৰ থাকে ; কাৰ কি পাওৱাৰ থাকে সউগ অখিনিতে অন্তর্ধান হয় । ঠিক এমুন ঢকে অয়ো একদিন আসিছিল মোৰ বিহান বেলাৰ ডগ্‌-ডগা বেলাটা হয়া হাত দুখানত ধৰাৰ সউগ সবুজগিলা নিয়া চকুত অজস্র তৰঙ্গত নাচিছিল সাগৰেৰ নীলা জলগিলা । অ’ৰ চুলিৰ জঙ্ঘলত দেখিছিলুং মোৰ প্রাত: সপোন গিলা লুকা-লুকি খেলা ; মুই মাপি চাইছিলুং অ’ৰ অন্তৰেৰ বুজা নাবুজাৰ দেৱেৰাগিলা আৰ ওঠেৰ ফাকত নিজ্‌ৰি পৰা ঝর্ণাৰ উষ্মতা ; নাই এলা কিছুই নাই , লেংটা ফাগুনেৰ ছেচা পোৰা গোন্দৰ বাহিৰা –

 “স্মৃতিৰ কোনাত জ্বলি থাকা

 তিৰ্‌ পিত্‌, তিৰ-পিত শইলতাটা

 আৰ গৰম তেলগিলাক ধাৰন কৰা

 কাচা দিয়াৰীটা

 সম্প্রতি বোধ হয় মুই !”

  

July 2014

তুই ! মুই কান্দোং বাদে....

- কোচ ৰাঘব নন্দন ৰায়

“আজি এই বিষন্ন ৰাতিবেলা

লেখি আছোং স্মৃতিৰ জৰাজীর্ণ শব্দগিলা

নাজানোং তুই আবানে যাব আৰ’

কতোটা ঘুট্‌-ঘুটা আমাবশ্যা...”

 ভালে কয়দিন হয়া গেইল অৰ না কোনো খবৰ আছে না আৰো ভবিষ্যতে দেখা পাওয়াৰ কোনো সম্ভাবনা আছে । অয় উদাসীন ভাবত চলি যাওয়াৰ দিনেই অন্তৰত যি এক ঝট্‌কা লাগিছিল তখনেই হাত খান থৰ-থৰে কাপি কলমটা কুত্তিবা ছিট্‌কি পৰিছিল...। এই কয়দিনেৰ বাস্তবিক অভিজ্ঞতাৰ থাকি চুপ-চাপে থাকাৰ সংজ্ঞা অয় ঠিকেই উট্‌কি পাইছে । প্রিয়জনেৰ উদ্দিশত জোনাকী পোকাৰ দলটাৰ পাছে পাছে অয় কতো বাৰেই না দৌৰাইছিল...; আসলতে শব্দগিলা এলা অক চিনা নাপায় তাও অৰ মতে অয় কইলজাটাৰ থাকি ভাঙি পৰা সপোনেৰ টুকুৰাগিলা কোনবা ৰাতিৰ কোনাত বসি চুপ-চাপে আকায় । আজি দিন বাৰ.....; ঐদিন আছিল....; ইত্যাদি কথাগিলা মনতে খেলায় আৰ এক হতাশাৰ কোলাত বসি ধৈর্য্যৰ নিমন্ত্রণ জানায় । পাসুৰেতো নাই বিদায় বেলাৰ ধলা বাচ খানেৰ লাল বাতিটাৰ কথা....! কেমুন কৰি এক বিটকাল চিখৰণ মাৰি অক নিসংগতাৰ মাজত ফেলে থুইয়া প্রিয়জনক নিয়া গেইছিল এক অনিশ্চয়তাৰ দিশত..; যেই কথা অয়ো নাজানিছিল ... সেলাৰ থাকি অয় মৰাডাঙাৰ বুকত হাটুকাৰি নৈৰাশ্যৰ ছায়া গিলাৰ মাজত হাৰে যাওয়া গোপনীয়তা গিলা বিচিৰায় । হয়..., কোনবা বেলা মোৰে কান্দিবা মন যায়..যেলা সপোনেৰ আকাশ খানেৰ কাতি চাং সেলা অচমকায় বুকখান ছম-ছমায় । অয় দেখে দিয়া যাওয়া আকাশেৰ নীলাৰ মাজত সাজোয়া ধুমা ৰঙেৰ সপোনেৰ ঘৰ গিলা, আজি অৰ অনুপস্থিতিত এগিলাও এক স্মৃতিৰ শূণ্য কোঠা । অবশ্যে খানিকটা জানোং বুলি বাছি আছোং যে... এগিলা এক প্রেমেৰ স্মৃতিত ফাগুনেৰ পশ্চিয়া বাতাসত তাল মিলি গাওয়া বিষাদেৰ গান....!

                “তোৰ স্মৃতি গিলায়

                মোক খুব দিক দাৰি কৰে ৰে...;

                তুই চলি যাওয়াৰ সময়

                এগিলাও টোপলা বান্ধি নিয়া গেইলে ভাল আছিল

                বোধহয় সময়ে আৰ

                কোনো দিনো আমাক মিলিবাৰ নাহয়

                ক’ তো...; মুই কেমুন কৰি পাসুৰং

                        তোৰ ঐ উপায় বিহীন বিদায়...”