অন্য কলম
August 2014
বুৰঞ্জীয়ে আমাক সুৰক্ষা দিব
নগতে পশ্চিম কামতাপুৰ (উত্তৰ বঙ্গ) অঞ্চলেৰ একঘৰ মানুষেৰ সাথত হওৱা ঘৰুৱা
আলোচনাত কামতাপুৰ আন্দোলন দমনেৰ বাবদত প্রশাসনে চলোয়া নোমা শিঙৰি উঠা কাহিনীৰ
বিষয়ে আবগত হইলুং । আত্মনিয়ন্ত্রনেৰ অধিকাৰেৰ ভিত্তিত মাত মাতিবাৰ যায়া সাধাৰণ
বুঢ়া মাটা, বউ-বেটী, ভাই ভাতিজী গিলা ‘অপাৰেশ্বন কামতাপুৰে’ৰ নামত কতোয় না
নির্যাতন সহ্য কৰিবা লাগা হইল । ঐ ভয়ানক কাণ্ডৰ কথা এলাও পশ্চিম কামতাপুৰেৰ কোনো একজন
মানুষে পাসুৰিৰ পায় নাই । সেইবাদে এলা উমাৰ আগত জাতি মাটি তথা কামতাপুৰ সম্বন্ধে কিবা
কথা বাহিৰ কৰিলেই উমা আগতে হাঠু কাঢ়ি কয় – “নালাগে বাবা আমাক ৰাজ্য, নালাগে আমাক
ন্যায়, যেম্নে আছি এমনে যাতে দিন চলিয়া যায়” । তাহলে চিন্তা কৰোতো এই
আলা-ভোলা কোচ ৰাজবংশী লোকগিলাক অন্তৰত বাঙালী শাসকীয় কর্তৃপক্ষয় কেমুন এক আতংকৰ
ভাব সৃষ্টি কৰাইছে যেতে নাকি উমা এলা নিজেৰ জাতীয় পৰিচয়টা পর্যন্ত অন্যৰ আগত তুলি
ধৰিবাৰ সংকোচ বোধ কৰে । কামতাপুৰেৰ অধিবাসী এই আলা-ভোলা কোচ ৰাজবংশীৰ হৰ শাসক
পক্ষেৰ এমুন কি এক পাকা ধানত মোই দেওয়াৰ মতোন কাম কৰিছে যে ৰাজনৈতিক অধিকাৰেৰ থাকি
আৰাম্ভ কৰি সউগ কিছু হাৰেয়া সমাজত বাচি থাকিবাৰ বাদে যিখানিক জাতীয় পৰিচয় তাক
পর্যন্ত অন্যৰ আগত প্রকাশ কৰিবাৰ নাপাওৱা হইল । তাহলে নিশ্চয় এইটা চিন্তাৰ বিষয় হয়
না নাহয় যে এই সহজ সৰল মনোভাৱেৰ জনগনেৰ উপৰাত এতো কিছু অন্যায় কৰাৰ অধিকাৰ উমা
কোটাই পাইল ; অথবা এই খিলঞ্জীয়া জনগনেৰ আৱেগ অনুভূতিক নিয়া খেলা কৰাৰ অধিকাৰ শাসক
পক্ষয় কোটাই পাইল । না এই গুৰুত্বপূর্ণ জটিল বিষয়টা গাও এৰে চলাৰ মতো কৰি আমাও
ভাবিমো যে “যেমনে চইলছে অমনে চলুক কোনো ৰকম দিন কয়টা ফুৰাইলে হইল” ! বিষয়টাৰ উপৰা
অধিক গুৰুত্ব দেওয়াৰ দৰকাৰ বিশেষ কৰি কোচ ৰাজবংশী শিক্ষিত সমাজেৰ ।
মোটা-মুটি কয় একদিন মান আগত ইউনেস্ক’ৰ সঞ্চালক প্রধান ইৰিনা
বকোভায়ে কৈছে – কোনো একটা জাতি বা সমাজক সউগ থাকি বেসি ক্ষতি কৰিবাৰ পাওৱা কাৰণটায়
হইল – “ঐ জাতি বা সমাজেৰ সংস্কৃতিৰ
অৱক্ষয়” । ইতিহাস আৰ সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য পৰম্পৰাক সুৰক্ষা দিবাৰ সক্ষম হইলে কোনো জাতি
বা সমাজ অস্তিত্বৰ সংকটত ভুগিবা লাগা নাহয় আৰ এমুন জাতিৰ ভৱিষ্যতেৰ ঘাটাও সুচল ।
সম্প্রতি কোচ ৰাজবংশী জাতিৰ সামগ্রিক দিশটা দেখিলে মনটা দুখে ভাৰাক্রান্ত হয়া পৰে
। এতোবৰো ইতিহাস সম্পন্ন এতোবৰো জনসমষ্টিৰ জাতি আজি জাতীয় অস্থিত্বৰ সংকটত ভূগি
আছে আৰ একফালে ইয়াৰ জনগন আত্মনিয়ন্ত্রনেৰ অধিকাৰ বিচিৰি হাহাকাৰ কৰিবা লাগা হইছে । যাৰ বাবদত সুদীর্ঘ সময়ধৰি
নানান দিক দিয়া সংগ্রামো কৰি আইসা হইছে কিন্তু ইয়াৰ পৰিনতিত পাইছে কি সেটা নিশ্চয়
আমাৰ জনগনক আৰ্ কওৱাৰ প্রয়োজন নাই । সেইবাদে মুই ক’বাৰ চাং আমাৰ আত্মনিয়ন্ত্রনেৰ
অধিকাৰ, জাতীয় পৰিচয় ইত্যাদি কথাগিলা চিন্তা কৰি ফিত্তি থাকি জাতীয় সংগ্রমেৰ জুৰনি
দেওৱাৰ প্রয়োজন । আৰ আমাৰ প্রথমিক পর্যয়েৰ অর্থাৎ জাতীয় সংগ্রমেৰ জুৰনিৰ শ্লোগান
হওয়া উচিত ‘বুৰঞ্জীয়ে আমাক সুৰক্ষা দিব’ । অর্থাৎ একটা জাতিয়ে আত্ম প্রতিষ্ঠাৰ
বাদে সংগ্রাম চলেবাৰ হইলে ঐ সংগ্রামেৰ প্রতিজন সদস্যই জাতিটাৰ অতীত বুৰঞ্জী,
সভ্যতা-সংস্কৃতিৰ কথাগিলা ঘুৰকুট্টিয়া বা বিতংভাৱে জানি নেওয়াটা খুবেই প্রয়োজন ।
অভিভূষন কোচ
২৯/০৭/২০১৪
Email –
abhivusan@gmail.com
July 2014
সাহিত্য হউক জাতিৰ বাদে
আজি কয় এক বছৰ ধৰিয়া
অসমীয়া ভাষাৰ কয়খান মান আগাশাৰীৰ কাগজে-পত্রয় টিক-টাক কৰি লেখা-মেলাৰ হাতখান
ঘুৰিয়া আছোং । আৰ ভিন্ন ভিন্ন স্বার্থজনিত লেখা গিলাও আশা কৰা মতে প্রকাশো পায়ায়
আছে, অবশ্যে মাজে সময়ে দুই এক লেখা নিয়া সম্পাদকেৰ সাথত ফোন যোগে/বার্তা যোগে বাদ
বিবাদ নাহওয়াও নাহয়; হইলেও কিন্তু অবশেষত যায়া লেখাগিলা প্রকাশিত হয়া জনগনেৰ আগত
যায়া পউঞ্চে । অবশ্যে ঐ লেখা গিলাৰ বেসিৰ ভাগ লেখায় চিৰ চেনেহী ৰূপত থাকিবাৰ চাওয়া
অসমীয়াৰ টিকা তলতি ধৰা লেখা । মানে অসমীয়াৰ গুণগান গাওয়া । কয়দিনমান আগেৰ কথা আমাৰ
কোচ ৰাজবংশী জাতিৰ জাতীয়তাবাদেৰ শ্লোগানেৰ ঢকত একটা প্রবন্ধ অসমীয়া ভাষাৰ আগাশাৰীৰ
বাতৰি কাগজ এখানত দেওয়া হইছিল । “কিন্তু আচৰিত কথা যে লেখাটাৰ সাহিত্যিক মানদণ্ড
উচ্চ তথা প্রবন্ধটাত লেখা কথা গিলা যুক্তি সঙ্গত হওয়া সত্ত্বেও লেখাটা সাম্প্রতিক
পৰিপ্রেক্ষিতত অসমীয়া জাতিক আঘাত হানিবাৰ পায় বুলি প্রকাশ কৰাৰ থাকি বিৰত থাকা হইল” । এমুন ধৰণেৰ কয় একটা
বাক্যত সম্পাদক মহাশয়ে মোক ইমেইল যোগে এখান চিঠি পাঠায় । সম্পাদক মহাশয়েৰ চিঠিখান
পাওয়াৰপৰে এই কয়দিনত একটা কথা স্পষ্ট ৰূপত বুজিলুং যে; অসমীয়া সাহিত্য অসমীয়া জাতিৰ বাদে । অসমীয়া বাতৰি কাগজ পত্র
দিয়া কোনো দিনো আমাৰ জাতীয় সমস্যা তথা আশা-আকাংক্ষাৰ অবসান নাঘটিব । যদিও মেডিয়াৰ
প্রধান কর্ত্তব্য পিছ পৰি থাকা প্রতিটা জাতি-জনগোষ্ঠীৰ, প্রতিটা শ্রেণীৰ বিকাশেৰ
ঘাটা দেখে দিবাৰ বাদে জনতাক সচেতন কৰি শাসক পক্ষেৰ দৃষ্টি কাঢ়ি নেওয়া ! কিন্তু ক’ই
? অসমেৰ মেডিয়া কোনফালে গতি কৰি আছে তা মোৰ ক্ষেত্রত ঘটা ঘটনাটায় উৎকৃষ্ট প্রমাণ ।
সেইবাদে মুই আমাৰ জাতিৰ ক্ষেত্রত কৰা এই অপমান সহ্যাতীত বুলি অনুভব কৰিয়া চিৰদিনেৰ
বাদে অসমীয়া ভাষাত লেখা মেলাৰ কৰাৰ থাকি বিৰত থাকিম বুলি কিৰা খায়া মোৰ অসমীয়া আৰ
বাংলা ভাষাত লেখা মেলা কৰাৰ বাদে বাচি নেওয়া ছদ্ম নামটাকো বিসর্জন দিয়া কোচ
ৰাজবংশী ভাষাৰ নৌতন কৰি আৰম্ভ কৰিবাৰ নেওয়া “ইন্টাৰনেট সংস্কৰণ কোচ ৰাজবংশী মাসিক
আলোচনী ‘উদাং ঘৰ’-এ কোচ ৰাজবংশী জাতিৰ সংগ্রামেৰ ক্ষেত্রত আগভাগ নিয়া সাহিত্যৰ
দ্বাৰায় জাতীয় চেতনাৰ উদগীৰণ ঘটেয়া জাতীয়তাবাদেৰ ভাব উৎপন্ন কৰাৰ এক নৌতন ঘাটা
খুলিব বুলি পাঠক সমাজেৰ থাকি আশা কৰিলুং । অসমীয়াৰ মতো ক্ষুদ্র স্বার্থজনিত নাহয় ।
আমাৰ সাহিত্য হউক বৃহৎ কোচ ৰাজবংশী জাতি গঠনেৰ বাদে -
সাহিত্য হউক জাতিৰ বাদে
সাহিত্য হউক জাতীয়তাবাদেৰ
গান
সাহিত্য হউক বিপ্লবেৰ
শ্লোগান
সাহিত্য হউক জনগনেৰ প্রান
।
(বি:দ্র: বিশেষ কাৰণত উল্লেখিত বাতৰি কাগজেৰ
নাম আৰ এই লেখকেৰ ছদ্ম নাম প্রকাশ কৰাৰ থাকি বিৰত থাকা হইল ।)
অভিভূষন কোচ
২৮/০৬/২০১৪
Email – abhivusan@gmail.com
গোটায়
কোচ ৰজবংশী বাহে, মাহে গিলা...
আমাৰ
“উদাং ঘৰেৰ” তৰপ থাকি একটা বিশেষ অনুৰোধ যে আমাৰ জাতিৰ মানুষ গিলায় সগায় নিজেৰ
নিজেৰ নামেৰ সাথত ‘কোচ’ শব্দটা লেখা আৰাম্ভ কৰিবা লাগে । আৰ আমাৰ আলোচনীত লেখা
পাঠাওয়া লেখকেৰ নামেৰ সাথত ‘Surname’ বা ‘Last Name’
যিটায় থাকুক না কেনে আমাৰ তৰপ থাকি ‘কোচ’ শব্দটা বসে দেওয়া হইবে । যেমুন –
কোচ অনামিকা ৰায় ।।
No comments:
Post a Comment